Gezonde stok achter de deur

Ook bij mij thuis zijn voeding en beweging onderwerpen van gesprek. Ik heb het geluk dat mijn partner van lekker eten en van koken houdt. Hij heeft zich verdiept in vegetarische, veganistische en gefermenteerde voeding. Dus kimchi, kraut en pickles staan standaard bij ons op tafel. Als heerlijke aanvulling op de maaltijd. Maar ook chocola, nootjes en drop vind je in onze keuken. Want een keer een klein portie daarvan nemen, is echt geen zonde. Helemaal niet als je er voldoende bij beweegt. Het gaat tenslotte om de balans.

Op maat gesneden oplossing

Dat geef ik ook de mensen mee, die ik spreek tijdens onze leefkrachtgesprekken. Veel klanten die mij en mijn collega-Leefkrachtadviseurs raadplegen, hebben vragen over gezond eten, afvallen, diëten en bewegen. ‘Hoe stop ik met snaaien? Welk dieet werkt wél? Hoe beweeg ik meer? En hoe hou ik het vol?’. Er zijn geen pasklare antwoorden, die voor iedereen werken. Daarom gaan we met iedere klant op zoek naar een persoonlijke oplossing.

Onlangs sprak ik al beeldbellend een vrouw die worstelde met haar gewicht. Ze had last van eetbuien. Van momenten waarop ze niet kon stoppen met snaaien. En bewegen kwam er ook te weinig van. De droppot ging leeg tijdens het opruimen van de boodschappen, de chipszak tijdens het kijken van een Netflix-serie, en het kaasplankje tijdens het lezen van een tijdschrift. Het gaf haar een schuldgevoel. Iets wat nog lastiger te verteren was dan het snaaien zelf.

Helicopterview geeft inzicht

Het gesprek dat we met elkaar hadden, was ontspannen en zelfs met wat humor. De vrouw nam me openhartig mee in haar ingewikkelde relatie met eten. En ik was oprecht nieuwsgierig naar haar verhaal. Haar openheid zorgde ervoor dat ze zelf tot mooie inzichten kwam.

‘Fijn om hierover met iemand te sparren. Het geeft me weer even die helicopterview. Op dit moment ligt mijn focus op het snaaien, en op het knagende schuldgevoel dat ik daaraan overhoud. Beter is het om milder te zijn naar mezelf. Om mijn aandacht te richten op de oorzaak (dat is duidelijk stress bij mij). En om mezelf minder de gelegenheid te geven voor dat snoepen. Daar ga ik mee aan de slag.’ De opluchting die haar zelfreflectie opleverde, was duidelijk zichtbaar via het beeldscherm.

Echte stok voor beweging

Een paar maanden later - tijdens ons vervolggesprek - vertelde de vrouw enthousiast over haar oplossingen. Door bijvoorbeeld op een andere manier haar boodschappen te doen. Ze neemt nu haar moeder mee, als stok achter de deur. Samen lukt het haar beter om alle verleidingen in de schappen te weerstaan. In het begin vroeg ze haar moeder nog: ‘Mam, zal ik dropjes kopen?’, waarop ze het antwoord natuurlijk allang kende. Ook als haar moeder niet mee kan, voert ze dit gesprek (maar dan in haar hoofd).

‘Alleen het bewegen, dat doe ik nog te weinig’, bekende ze. ‘Ook daarvoor heb ik een stok achter de deur nodig. Anders gebeurt er niets.’ Op mijn vraag aan wie zij haar ‘stok’ wilde geven, viel ze in eerste instantie stil. Vervolgens kwam ze met het idee om een échte stok in huis te leggen. Die haar voortdurend aanspoort om in beweging te komen. Ze zou ook weer die vriendin bellen om mee te gaan wandelen. En de wandelclub opzoeken, waar ze al een poosje niet was geweest.

Uitnodiging tot nadenken

Dit vind ik het mooie van onze leefkrachtgesprekken. Dat we luisteren naar de mensen die we spreken, en dat we hen uitnodigen ook zelf na te denken over een oplossing voor hun uitdagingen. Over die - spreekwoordelijke, maar soms dus ook letterlijke - stok achter de deur. Voor mij zijn dat mijn man (die gezond eten op tafel brengt) en mijn hond (die zorgt voor mijn dagelijkse portie beweging).

Ik ben benieuwd: wat is jouw ‘stok’ naar meer leefkracht?