Een psychische aandoening is niet alleen zwaar voor de patiënt, maar ook voor de directe omgeving. Babs Koolmoes uit de regio West is moeder van een dochter met depressie en paranoïde schizofrenie en kan er dus over meepraten. Dankzij het project De Trampoline hebben zij en haar man minder zorgen en meer tijd om leuke dingen te doen met hun dochter en elkaar.
Onzichtbare ziekte
"Op haar 25e kreeg Mireille psychoses. Later volgde de diagnose paranoïde schizofrenie. Als ouder ben je daar totaal niet op voorbereid. Mireille worstelde zelf ook met haar aandoening: ze begreep niet waarom ze van een actief mens opeens geen energie meer had. 'Ben ik dan lui?', vroeg ze aan haar psychotherapeut. Maar dat is het natuurlijk niet; het is een onzichtbare ziekte. Zo'n 2 jaar geleden kwam er een depressie bovenop. Toen was zelfs een douchebeurt of boodschappen doen te zwaar voor haar.
Mijn man en ik waren net met pensioen. Dan gingen we langs en zei ik tegen mijn man: 'Ga maar een harinkje met haar eten en blijf zo lang mogelijk weg'. Want dan had ik meer tijd om haar flat schoon te maken. Soms was ik wel 4 uur aan het opruimen. Dat breekt op den duur op. Je probeert je groot te houden, maar in de auto terug lieten mijn man en ik dan heus wel eens een traan. En natuurlijk speelt ook de gedachte hoe het verder moet met Mireille als wij er straks niet meer zijn."
Alleen leuke dingen doen
"Het spanningsveld tussen helpen en bemoederen is lastig. Ik snap heel goed dat Mireille ook haar onafhankelijkheid wil. Via het project De Trampoline kwam ik in contact met Danny. Hij is hulpverlener voor Mireille, maar ook voor ons. Hij regelde direct een paar praktische zaken, zoals een hulp in de huishouding. Dat was meteen een last minder. Zijn advies aan mij: doe álleen nog leuke dingen met elkaar. Het helpt ook dat ik met al mijn vragen en zorgen bij Danny terecht kan.
Met Mireille gaat het inmiddels stukken beter. Ons contact is meer relaxed. We wandelen graag samen in de natuur, maar het kan ook voorkomen dat ze er spontaan geen zin in heeft. Van Danny heb ik geleerd dat het oké is dat mijn man en ik dan wel gewoon de wandelschoenen aantrekken en eropuit gaan. Het is belangrijk dat we ook van ons pensioen genieten: ik tennis, mijn man bokst. Dat is onze uitlaatklep."
Danny Hurrelbrinck, sociaal psychiatrisch verpleegkundige:
"Het bijzondere in de Trampoline is dat je er als hulpverlener bent voor patiënt én mantelzorger. Die laatste kan op elk moment contact met ons opnemen - voor vragen en advies - en staat niet aan de zijlijn. Het fijne is ook dat zij soms zaken kunnen signaleren, die voor ons van belang zijn. Soms ben ik een luisterend oor, maar soms voel ik me ook een soort Cupido die de beide partijen emotioneel weer met elkaar verbindt." |
Christiaan Rademaker, regiomanager bij Menzis:
"De Trampoline is een initiatief van Parnassia, gemeente Den Haag en Menzis. We ondersteunen hiermee mantelzorgers van patiënten met psychische klachten. Want die zorg kan soms zwaar zijn. We gaan dus verder dan alleen het behandelen van klachten. Herstel gaat bijvoorbeeld ook over hoe je je kunt redden in de maatschappij. We versterken mensen hiermee in hun leefkracht, zodat zij de dingen kunnen blijven doen die voor hen belangrijk zijn." |